Ты мне кінула ў сэрца каменьчык.
Гэты вобраз – як нітка на шпульку.
У вачох тваіх цёплы агеньчык,
Ад яго запаліў-бы я люльку.
I, напэўна, у дыме табачным
Зацьвіла-бты дзівоснаю кветкай.
А я збоку стаяў-бы нябачным
Над красой маладой, над какеткай.
Але я ня куру, я ня маю
Асалоды ад горкага дыму.
Капшука з тытунём ня трымаю
Для настрою, натхненьня, уздыму.
Я куру фіміям словатвору,
Я шукаю цябе, дарагую;
Разьвінаю пачуцьцяў прастору,
Твой каменьчык у сэрцы шліфую.
I праменьне і цені ў спляценьні,
У шасьценьні, у сьпеўным хістаньні...
Ты заўсёды ў маім уяўленьні
Зацьвітаеш зарой на сьвітаньні.
|
|
